Borçlar Hukuku

Borçlar hukuku, medeni hukukun ayrılmaz bir parçasıdır. Genellikle borçlar hukuku, özel hukukun ayrı bir dalı olarak kabul edilmektedir. Türkiye’de borçlar hukuku kuralları, 22 Nisan 1926 tarih ve 818 sayılı Borçlar Kanunu ile düzenlenmişti. 11 Ocak 2011 tarih ve 6098 sayılı yeni Türk Borçlar Kanunu kabul edilmiştir. Bu kanun 1 Temmuz 2012 tarihinde yürürlüğe girmiştir.

Borçlar hukuku, özel hukukun kişiler arasındaki borç ilişkisini düzenleyen bölümü olarak tanımlanmaktadır. Borç ilişkisi, iki taraf arasında mevcut olup, bir şeyin verilmesini, yapılmasını veya yapılmamasını öngören bağ şeklinde tanımlanır.

Ceza hukukunda olduğu gibi borçlar hukukunda da, bu hukuk ‘genel hükümler’ ve ‘özel hükümler’ olmak üzere ikiye ayrılır:

1. Borçlar hukukunun genel hükümler kısmında, borç kavramı, borç ilişkisi, sorumluluk kavramı, borçların doğumu, sözleşme, öneri (icap) ve kabul, hata, hile, gabin (büyük oransızlık), temsil, haksız fiiller, sebepsiz zenginleşme, alacağın devri, borcun devri, borçların sona ermesi, ibra (temize çıkarma), yenileme, birleşme, takas gibi kavram, kurum ve ilişkiler incelenmektedir.
2. Borçlar hukukunun özel hükümler kısmında ise: Satış, trampa (takas), bağışlama, kira, ariyet (emanet), hizmet, istisna, vekalet, havale, vedia (korunması, saklanması için kendisine eşya bırakılan kimsenin durumunu gösteren sözleşme), kefalet (kefillik) sözleşmeleri gibi çeşitli borç ilişkilerinin kuruluşu, hüküm ve sonuçları incelenmektedir.